Krzyże
Krzyże powstańcze, drogowskazy
Jak ciężar wojny dźwigać dalej,
Bo wojna nie pozwala marzyć,
Żyje się w nędzy, ginie w chwale…
Krzyże wrośnięte korzeniami,
W serca poległych ofiar w pokos,
Gdy czas oniemiał nad zgliszczami
I dymem skarżył się obłokom.
Krzyże wpatrzone w duszy szrapnel,
Im pozostały oczy płonne,
Świeca, co resztkę światła łapie
I żyły łzami zapełnione.
Krzyże zakwitłe tchnieniem martwym,
Bukietem krzyku, odrętwieniem,
Że jest wysiłek Boga warty,
Który Ojczyźnie da zbawienie.